Velika bokvica

Višegodišnja, dvogodišnja ili jednogodišnja ozima biljka, visoka do 30 cm, krupnih i širokih listova. Listovi sa istaknutom nervaturom, širokoovalni, tupi, naglo suženi u dršku, po obodu celi. Iz osnove listova u periodu od juna do avgusta izrasta jedna ili više cvetnih stabljika. Cvetovi u gustoj cilindričnoj klasoidnoj cvasti, dugoj do 15 cm. Za razliku od sličnih vrsta bokvica prašnici kada se otvore su ljubičasti. Plod dug 2-4 mm, iz njega se u jesen ili u proleće rasipa sitno, tamnomrko semenje. Biljka se ponekad razmnožava i vegetativnim izdancima. Dosta polimorfna vrsta, i zbog širokog areala izgradila je nekoliko geografskih formi, npr. naborano-iscepkanih listova (subsp. brutia), slatinsku formu (subsp. winteri) ili kod nas takođe čestu, okruglastih listova (subsp. pleiosperma). Postoje čak i forme crvenih listova (var. atropurpurea, var. rubrifolia) koje su orijentalnog porekla. Prelaznu bokvicu (vidi: Plantago intermedia) koju obrađujemo kao zaseban takson mnogi smatraju samo podvrstom velike bokvice, a postoje ozbiljne argumentacije zasnovane na genetskim istraživanjima koja dokazuju staru sumnju da se možda ipak radi o hibridu (pronađene su biljke oba porekla u populacijama; vidi kod opisa te bokvice).
Prirodni areal velike bokvice je Evroazijski, ali je danas raširena po celom svetu kao kosmopolit. Raste na zapostavljenim mestima – u travi pored puta, u detelini, na ruderalnim mestima – ponegde se namnoži, ali je nepotrebno proganjati jer je lekovita. Zbog visokog sadržaja vitamina C može se konzumirati i kao povrće.